بسم الله الرحمن الرحیم

ٍ‹‹بسم رب العباس››

امسال عید من و عده ای از دوستانم به شیراز سفر کردیم. جاتون خالی خیلی خوش گذشت، تقریبا" از همه جاهای دیدنی شیراز دیدن کردیم (حافظ،سعدی،تخت جمشید و پاسارگاد و نقش رستم،زیارتگاه خواجوی کرمانی،دروازه قرآن،باغ ارم و خیلی جاهای دیدنی دیگه که راستش رو بخواهین اسمشون را یادم نیست) میون اینقدر مکان دیدنی یه جایی رفتیم که واقعا" بی نظیر بود. هیچ موقع یادم نمیره، از در که وارد شدیم عظمت اونجا چشمامون را به خودش جذب کرد. هر کدوم از شهدا  مثل یه گل لاله بودن که اونجا رو تبدیل به یک گلستان کرده بودن، حس عجیبی داشتم سر خاک شهید دوران رفتیم یه فاتحه به روح اون شهید بزرگ خوندیم و یه کمی درد و دل کردیم بعد اومدیم سر خاک شهیدی که می گفتن وقتی شهید شده، اون موقعی که داخل قبر گذاشتنش، وقتی اسم امام زمان(عج) را شنیده به احترام آقابلند شده. وقتی این حرف رو یکی از همراهامون گفت یه جور دیگه شدم، بغض گلوم رو گرفت با خودم گفتم ببین اونا کی بودن و ما کی هستیم. خیلی راحت بهت بگم، واسه چند لحظه ای از خودم بدم اومد یک دفعه دلم شکست. میدونی چرا؟! آخه با خودم گفتم من روزانه شاید هزاران بار با اشتباهام آقا رو ناراحت می کنم و آقا واسه من، یه آدم بی لیاقت گریه می کنه اون وقت این شهید چقدر به آقا(عج)نزدیک بوده که بعد از شهادتش هم با شنیدن اسم آقا به احترامشون بلند میشه. موقع برگشتنمون رسید اصلا" دلم نمی خواست برگردم ولی خوب دیگه باید بر می گشتیم به اردوگاه، داخل ماشین یه زیارت عاشورا به نیت همه شهدای اونجا خوندم خیلی بهم چسبید. همون جا عهد کردم که دیگه اشتباه نکنم، دیگه گناه نکنم. پس از تویی که نوشتمو داری میخونی میخوام دعا کنی که نه تنها من بلکه همه هم سن و سال هام مثل اون جوون باشن و الکی خودشون رو در گیر عشق های دنیایی نکنن، بلکه عشق رو از شهیدا یاد بگیرن. انشاءا... که هممون از رهروان واقعی شهدا و از منتظران حقیقی امام عصر باشیم.

هدیه به روح همه شهدا صلوات

                         «به نام خدای رفیقان»                                                                                                چند روز پیش سر کلاس نشسته بودیم که یه دفعه... شاید در عرض یک دقیقه هم نشد. آره اون بچه ژیگول که همیشه تو کیفش CD ، MP3 Player و عکس های خواننده ها و بازیگرهای هندی بود، یا اون بچه ای که واسه شنیدن صدای زنگ لحظه شماری می کرد وهر پنج دقیقه ، یکباراز بغلدستیش ساعت رو می پرسید تا بره و با دوستای باکلاسش خوش بگذرونه داشتن باصدای بلند  گریه می کردند و هیچ جوری هم گریشون بند نمی اومد.راستش اولش فکر کردم که مثل همیشه امروزم عشقش رو ندیده و یا اون زیاد تحویلش نگرفته وخلاصه واسه اون اینجوری مثل بارون بهار اشک می ریزه، ولی کم کم متوجه شدم که نه...! اصلاْباورم نمی شد. موضوع چیز دیگه ای بود و فکرم کاملاْ اشتباه. بله فهمیدم که بر خلاف تیپ و قیافه ظاهرشون، دلشونو صدای یا حسین بیرون لرزونده . راستش رو بخواهی نمی دونستم باید خشحال باشم یا ناراحت به حال خودمون افسوس خوردم. برای یک لحظه از ذهنم گذشت :   این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست.

رفتم کنارش نشستم انگار منتظر بود یکی احوالش رو بپرسه شروع کرد به صحبت کردن وقتی حرفاشو گوش کردم دیدم عاشق اهل بیت مخصوصاْ امام حسین (ع) صبر کردم تا حرفاش تموم بشه بعد بهش گفتم: قربونت برم تویی که تا اسم آقارو می شنوی، این جور هوایی میشی پس چرا راهشون رو نمیری؟! مگه امام حسین(ع) برای حفظ دین قیام نکرد،مگه نشنیدی که امام(ع)فرموده:«برای احیای دین جدّم قیام کردم.» پس چرا من وتو باید اینجوری کنیم ،چرا باید نماز نخونیم ، چرا باید حجابمون اینطوری باشه؟! چرا باید بوی ادکلن و عطری که می زنیم اونقدر تند باشه که هر کی از کنارمون رد میشه تا چند قدمی هی پشت سرش رو نگاه کنه،یا یه مدل مویی واسه خودمون درست کنیم که اون یکی هم بره یکی بدتر از اون درست کنه،که یه وقت کم نیاره. فکر میکنی اینطوری امام حسین(ع)دوستمون داره و اشکامون قبوله!! یه کمی رفت تو فکر بعد بهم گفت: میدونی چیه؟ شاید خودم هم دوست نداشته باشم ولی باور کن واسه اونه که حس می کنم از بقیه کمترم. بعد بهش گفتم: آخه عزیز من اون کسی باید حس کنه از بقیه کمتر که راه امام حسین(ع) رو نره. اون کسی باید این حسّ داشته باشه که خدایی نکرده أئمه و شهدا نسبت بهش بی توجه باشن، نه اون کسی که بخاطر چهار تا آدمه به قول خودشون باکلاس و به خاطر دل اونا یا بی حجاب بشه و یا دست به کارای اشتباه بزنه. اگه تونستی یه روزی  واقعاْ از ته دلت حس کنی که همیشه نظر و لطف أئمه و شهدا و سایه اونا بالا سرت بدون که نه از کسی کمتری ونه چیزی کم داری بلکه بهترین راه رو انتخاب کردی. سعی کن که اون مسیر رو تا آخر ادامه بدی. آره... بزار بقیه بگن امّل و بی کلاسه.